ထင္က်န္ေနခဲ့ေသာ တန္ေဆာင္တိုင္

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပံုမွန္ပြဲေတာ္ ျဖစ္တဲ့ တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္လို႔ေခၚၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီမွာကေတာ့ Loikrathong လို႔ေခၚပါတယ္။ လြယ္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မီးေမွ်ာပြဲလို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီပြဲမွာ လူတိုင္းလူတိုင္း လိုလုိကေနျပီးေတာ့ ငွက္ေပ်ာတံုးကို ပန္းေတြနဲ႔ အလွဆင္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီအေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္ေတြထြန္း၊ ေငြအေၾကြေစ့ေလးေတြထည့္ ျပီးေတာ့ ဆုေတာင္းျပီး မယ့္ပိင္းျမစ္ (Nam Mae Ping) ထဲကို ေမွ်ာလိုက္ၾကပါတယ္။ မိသားစုနဲ႔သြားတဲ့သူေတြကေတာ့ က်န္းမာေရး ေကာင္းေအာင္၊ လာဘ္လာဘေကာင္းေအာင္ ဆုေတာင္းျပီး ေမွ်ာၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ စံုတြဲခုတ္သြားၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့ ဘာေတြဆုေတာင္းၾကမလဲဆိုတာ။


အဲဒီပြဲမွာ မီးပံုးပ်ံေတြလဲ လႊတ္ၾကတယ္ .... ညဘက္ဆို ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး မီးပံုးပ်ံေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
ျပီးေတာ့ ပစ္လိုက္ၾကတဲ့ မီးရွဳး၊ မီးပန္းေတြ .... ေန႕ခင္းဘက္ လင္းေနတဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ။
ေဗ်ာက္အိုးေတြရဲ႕ အသံ၊ မီးပန္းေတြ ပစ္လို႕ထြက္လာတဲ့ အသံေတြကလဲ အုန္းအုန္း ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနဲ႕။


ခုႏွစ္နာရီ ေလာက္မွာထင္တယ္။ ဖုန္း ..... ျမည္လာတယ္
သြားလည္မလားတဲ့။ အေဖာ္စပ္လာတယ္ (တစ္ေယာက္ကေပါ့ဗ်ာ)
သြားမယ္ လို႕၊ ျပီးေတာ့ လာေခၚ လို႕။ အိမ္ကေနထြက္သြားဖို႕ စီးေတာ္ယာဥ္မွ မရွိတာဗ်ာ .. ဟုတ္တယ္မလား။
ဟုတ္ပါျပီ တဲ့၊ အိမ္မွာပဲ ေစာင့္ေနလိုက္တဲ့၊ လာေခၚမယ္ ဆိုပဲ။
အဲဒါနဲ႕ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲ၊ ျပီးေတာ့ ဂစ္တာဆြဲျပီး ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ခနေနက်ေတာ့ ဖုန္းထပ္ဆက္လာတယ္၊ မယ့္ပိင္းျမစ္ကို ျဖတ္လာလို႕ မရဘူး တဲ့၊ ဘယ္လိုလာရမယ္ဆိုတာလဲ မသိေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒြတ္ခပဲ ... သူကလဲ ေရာက္မလာႏိုင္၊ ကိုယ္ကလဲ သြားလို႕မရ၊ ဘာလုပ္ရေတာ့မတုန္း ..... စဥ္းစား .. စဥ္းစား။
စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနတုန္းမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရံုးဆင္းျပီးျပန္လာတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေတာ္ေတာ္ေလး သားနားေနပါလား (ခိုင္းရေတာ့မွာမို႕လို႕ း)။ အဲဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီေတာင္းျပီး လိုက္ပို႕ခိုင္းတယ္။ သူလဲ လိုက္ပို႕ေပးရွာပါတယ္ (ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ) ...... း)


အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္လဲ မယ့္ပိင္းျမစ္ကမ္းေဘးကို သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းမႈနဲ႕ ေရာက္သြားတယ္။ Chiang Mai က တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲက မယ့္ပိင္းျမစ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ လုပ္ၾကတာေလ။ အဲဒါနဲ႕ လူအုပ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ရွာၾက၊ ေဖြၾက၊ တခါတေလ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ေဗ်ာက္အိုးကြဲရင္ ေယာင္မိလိုက္နဲ႕ .... ေၾသာ္ .. ဒါလဲ အရသာတစ္မ်ိဳး ပါလားေနာ္ ... (နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ)


ထိုင္းသီခ်င္းၾကီးေတြဆိုေနတဲ့ စတိတ္စင္ေရွ႕မွာ သြားေတြ႕လိုက္တယ္ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သူ႕ကို ...
ေတြ႕ျပီးေတာ့ လူၾကားထဲကို တိုးေ၀ွ႕ျပီးေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ Krathong တစ္ခု၀ယ္ ...... ေမွ်ာဖို႕ ျပင္ဆင္ၾကတယ္ေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ေျပာျပရအုန္းမယ္ဗ်။ Krathong ေမွ်ာတယ္ဆိုတာ ဒါ က်ေနာ့္အတြက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပါ။ ဘာေတြ ဘယ္လို လုပ္ျပီး ဘယ္လိုေမွ်ာရမလဲ ဆိုတာမသိ။ က်ေနာ္လဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ ၀ယ္လာတဲ့ Krathong ကို ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း၊ အေမႊးတိုင္ထြန္း၊ ဒီတိုင္းပဲ ေမွ်ာခ်လိုက္တယ္။ အဲဒါကိုေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ တစ္ေယာက္က မ်က္လံုးေတြ ဘာေတြျပဴးျပီး အဲဒီ ေမွ်ာလိုက္တဲ့ Krathong ကိုျပန္ဆြဲ ခိုင္းတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကမ္းနဲ႕ ေ၀းေ၀းကို မေရာက္ေသးလို႕။ ဒါေပမယ့္ ကုန္းရုန္းျပီးေတာ့ ဆြဲလိုက္ရတယ္ .. း) ျပန္ဆြဲလာျပီးေတာ့ အေၾကြေစ့ထည့္၊ ဆုေတာင္းျပီး ႏွစ္ေယာက္အတူေမွ်ာလိုက္ ၾကတယ္ေပါ့ ......... (ထစ္ထစ္ ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲက သိပ္မေက်နပ္ေသးဘူးဗ်) ..... ပြဲခင္းထဲ ထပ္ေလွ်ာက္ ၊ ေနာက္တစ္ခု ထပ္၀ယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမွ်ာဖို႕ ျပင္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခ်ာေခ်ာ ေမြ႕ေမြ႕ပါပဲ။



အဲ .... ဒုတိယအၾကိမ္ ေမွ်ာလိုက္တဲ့ အေခါက္မွာ တစ္မ်ိဳးထပ္ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ရယ္ပါ။ ဆယ့္ႏွစ္ ဆယ့္သံုးေလာက္ပဲ ရွိအုန္းမယ္ထင္တယ္။ ျမစ္ထဲမွာ သူမ်ားေတြ ေမွ်ာလိုက္တဲ့ Krathong ေတြက ေငြအေၾကြေစ့ေလးေတြ လိုက္ရွာျပီး စုေနတာဗ်ာ။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္းကို မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူမ်ားေတြက အေႏြးထည္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕၊ သူ႕ခမ်ာေတာ့ မခ်မ္းႏိုင္၊ ကေလးေလး ျဖစ္ေနလည္းပဲ မိသားစု အေရးအတြက္ ေငြရွာေနရတယ္။ အဲဒီကေလးေလး ကုန္းေပၚျပန္တက္ လာေတာ့ သူ႕ကို မုန္႕တစ္ခ်ိဳ႕ ၀ယ္ေကြ်း၊ စကားခန ထိုင္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူ႕မွာ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရွိတယ္ တဲ့၊ အေဖျဖစ္သူက အလုပ္မလုပ္၊ အေမကေတာ့ မီးပြိဳင့္မွာ ပန္းလိုက္ေရာင္းပါတယ္တဲ့၊ သူရယ္ သူ႕ေအာက္က ညီမေလး တစ္ေယာက္ရယ္က သူတို႕ အေမကိုကူျပီး ေငြရွာၾကရပါတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္ေတြဆိုရင္ မီးပြိဳင့္မိတဲ့ ကားၾကိဳ၊ ကားၾကားထဲကို သြားျပီး တခါတေလ ေျမပဲျပဳတ္၊ တခါတေလ ပန္းေရာင္းျပီးေတာ့ ရုန္းကန္ ၾကရပါတယ္တဲ့။ စာကိုေတာ့ တစ္ပါတ္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ သင္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ၾကည့္ပါအုန္းဗ်ာ ..... ထိုင္းႏိုင္ငံလို တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာလဲ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိေနတုန္းပါပဲလားေနာ္ ...